اصالت عموماصالت عموم، نفی احتمال تخصیص لفظ عام پس از جستوجو است. ۱ - تعریفاصالت عموم، از اصول معتبر لفظی است و در جایی کاربرد دارد که لفظ عامی بیان شود و در این که آیا از آن عموم اراده شده یا نه، تردید شود؛ به بیان دیگر، هر گاه گوینده، لفظ عامی را به کار برد، اما این شک پدید آید که آیا او معنای عام را اراده کرده یا در کلام خود مخصص آورده است، می‌توان با تمسک به اصالت عموم، احتمال تخصیص را نفی و به عموم آن عمل کرد تا وقتی که وجود مخصص برای عام، محرز گردد. ۱.۱ - مثالبرای مثال، هر گاه گفته شود: «از همه دانشمندان عیادت کن» و تردید شود که آیا منظور گوینده، تمام دانشمندان با هر نوع تخصصی است یا تنها دانشمندان دینی مراد است، در این صورت با اجرای اصالت عموم، مخاطب باید به عیادت تمام دانشمندان برود. ۲ - نکته اولاصالت عموم پس از جستوجو و یاس از مخصص، حجیت دارد و مدرک حجیت آن بنای عقلا است. ۳ - نکته دومبرخی از اصولیون معتقدند اصول لفظی وجودی، مثل اصالت عموم، به اصالت ظهور برگشت نموده و هر یک از آنها مصداقی از اصالت ظهور می‌باشد. [۸]
سیری کامل در اصول فقه، فاضل لنکرانی، محمد، ج۸، ص۱۱۱.
[۹]
سیری کامل در اصول فقه، فاضل لنکرانی، محمد، ج۸، ص۳۰۳.
۴ - پانویس
۵ - منبعفرهنگ نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۲۰۱، برگرفته از مقاله «اصالت عموم». رده‌های این صفحه : اصول لفظی
|